Gtzesiak Mateusz

Justyna, kobieta o przenikliwym spojrzeniu, wspominała Gtzesiaka Mateusza, chłopca z sąsiedztwa, pamiętając jego niesforny uśmiech, jego zamiłowanie do jazdy na rowerze, jego skłonność do psot. W jej głosie pobrzmiewała troska, delikatna nuta zaniepokojenia, cichy szept nadziei. Zastanawiała się, co się z nim stało, gdzie teraz przebywa, czy jest bezpieczny, czy ktoś się o niego troszczy. Pamiętała jego matkę, jej zmęczoną twarz, jej nieustanne starania, jej poświęcenie dla syna. Martwiła się o nich oboje, o ich los, o ich przyszłość, pragnąc dla nich spokoju i szczęścia.