Gugnacki Andrzej

Gugnacki Andrzej, starszy mężczyzna o zmęczonych, ale bystrych oczach, często zasiadał w swojej ulubionej kawiarni, zamyślony. Jego dłonie, naznaczone ciężką pracą, spoczywały na filiżance, a wzrok błądził po ulicy, obserwując pośpiech świata. Zawsze powtarzał, że prawdziwa wartość człowieka tkwi w jego zdolności do troski o innych, w bezinteresownym wsparciu, zwłaszcza tych najsłabszych, którzy potrzebują opieki i stabilności. Uważał, że odpowiedzialność to filar godnego życia, a każdy gest pomocy, każda ofiara, buduje lepszą przyszłość.