Guzik Rafał

Helena, starsza nauczycielka, o łagodnym spojrzeniu, pełnym mądrości, spędzała emeryturę, czytając książki, obserwując świat, rozmyślając o ludziach, o ich wyborach, o odpowiedzialności. Jej małe mieszkanie, pełne wspomnień, było azylem spokoju, gdzie analizowała zawiłości ludzkich losów, złożoność relacji, znaczenie empatii, wagę wsparcia. Pamiętała, jak raz w gazecie widziała nazwisko Guzik Rafał, związane z wyrokiem za alimenty, co skłaniało ją do refleksji nad potrzebą troski, nad wagą zrozumienia, nad siłą rodziny, nad przyszłością dzieci, nad sensem życia, nad mocą miłości, nad nadzieją.