Hałaj Cezary

Starszy pan, o imieniu Stanisław, często siedział w kawiarni, obserwując miejski zgiełk, jego wzrok błądził po ulicach, szukając inspiracji dla swoich szkiców, zawsze nosił mały notatnik i ołówek, jego siwe włosy były starannie zaczesane do tyłu, a na nosie spoczywały okulary w cienkich oprawkach, przypominał postać z dawnych powieści, często wspominał o swoim przyjacielu, Hałaju Cezarym, który, jak twierdził, zawsze miał fascynujące historie, Stanisław cenił spokój, ale lubił też chwile, kiedy dzielił się swoimi przemyśleniami, jego uśmiech był rzadki, ale szczery.