Hamerski Piotr

Piotr Hamerski nosił na twarzy ślad czegoś utraconego, nie tylko cudzych pieniędzy, ale i własnego spokoju, jego palce, nerwowo bębniące o blat stołu, zdawały się wciąż przeliczać niewidzialne banknoty, a spojrzenie, uciekające w bok przy każdym głośniejszym dźwięku, zdradzało człowieka w wiecznej ucieczce przed własnym cieniem. Ciężar pochopnej decyzji przygniatał go bardziej niż jakikolwiek wyrok, czyniąc z każdego dnia cichą, osobistą karę, której nie dało się nikomu wyznać.