Hamulczuk Grzegorz

Grzegorz Hamulczuk nosił w sobie niepokój człowieka wiecznie oglądającego się za siebie, jakby każdy krok stawiał na kruchym lodzie. Jego dłonie, zwinne i naznaczone bliznami, zbyt często sięgały po cudzą własność, zostawiając za sobą jedynie żal i niedomówienia. Przeszłość deptała mu po piętach w postaci listów, na które nigdy nie odpowiedział, oraz finansowych zobowiązań, od których uciekał przez lata. Hamulczuk Grzegorz egzystował w świecie cieni, gdzie wspomnienia porzuconej rodziny mieszały się z echem dawnych kradzieży.