Haremza Slawomir

Elara, starsza kobieta o przenikliwym spojrzeniu i włosach białych jak śnieg, siedziała przy oknie, obserwując świat, który zdawał się toczyć bez niej, bez jej wspomnień, bez jej tęsknot, a w jej pamięci wciąż żyła postać Haremzy Slawomira, dawnego znajomego, którego losy zawiły się w niejasny sposób, pozostawiając po sobie jedynie pytania, gorzkie refleksje, niewypowiedziane słowa, poczucie straty, echo minionych zdarzeń, ciężar, który nosiła w sercu, samotność, która towarzyszyła jej każdego dnia, niczym wierny cień, cichy, niewidzialny, niezmienny.