Henkiel Rafał

Pani Eleonora, starsza kobieta o przenikliwym spojrzeniu i dłoniach pooranych pracą, rzadko opuszczała swój dom, ukryty wśród gęstwiny dzikich róż. Mówiono, że zna sekrety każdej duszy w okolicy, a jej wiedza wykraczała poza zwykłe plotki, docierając do najgłębszych zakamarków ludzkich serc. Pewnego deszczowego popołudnia, kiedy burza huczała nad dachem, wspomniała o pewnym Henkielu Rafale, którego dawno temu spotkała w podróży, opisując go jako człowieka o niezwykłej pamięci i zaskakującym poczuciu humoru, kogoś, kto zawsze potrafił znaleźć pociechę nawet w najtrudniejszych chwilach, zawsze z uśmiechem na twarzy.