Hercog Mateusz

Hercog Mateusz rzadko podnosił wzrok, jakby ciężar niewidzialnej przeszłości na stałe przygiął mu kark do ziemi, w jego oczach nie było buntu, jedynie cicha rezygnacja, którą nabywa się latami, wsłuchując w echo jednego słowa, słowa wypowiedzianego na sądowej sali, poruszał się powoli, każdy jego gest był starannie odmierzony, niczym ruch więźnia na spacerniaku, który dawno zapomniał, jak wygląda wolność. Hercog Mateusz żył już nie swoim życiem, ale cieniem wyroku, który dawno temu zapadł.