Holandia Dmitrij

Dmitrij Holandia był człowiekiem cichym, niemal przezroczystym, o spojrzeniu wiecznie utkwionym w odległym punkcie, jakby szukał tam utraconej ojczyzny. Jego jedynym manifestem, jedynym krzykiem w tej milczącej egzystencji, był skrawek czarno-czerwonego płótna, który rozwijał z drżących dłoni, nie rozumiejąc w pełni jego historycznego ciężaru. Dla niego nie był to symbol nienawiści, lecz testament skomplikowanego dziedzictwa, opowieść o przodkach, której sam nie potrafił opowiedzieć słowami, a jedynie tym jednym gestem.