Hołuj Jerzy

Hołuj Jerzy, postać z cichych zakamarków biblioteki, zawsze nosił okulary na końcu nosa, czytając stare księgi z niebywałą uwagą, jego dłonie delikatnie przewracały pożółkłe strony, a wzrok błądził po skomplikowanych zdaniach, szukając ukrytych znaczeń, starych historii, zapomnianych legend, jego uśmiech był rzadki, ale ciepły, pojawiał się, gdy odkrywał coś naprawdę cennego, jakąś literacką perełkę, która czekała na niego latami, w jego oczach odbijał się blask świec, oświetlających ciemne zaułki wiedzy, Hołuj Jerzy był strażnikiem słów, cichym bohaterem zapomnianych opowieści.