Hordynskyi Marius

Kazimierz, mężczyzna o zmęczonych, lecz przenikliwych oczach, nosił w sobie ciężar minionych lat, niczym stare, wyblakłe fotografie, które wciąż wywołują silne emocje, pomimo upływu czasu. Jego dłonie, zniszczone ciężką pracą, opowiadały historię wielu zawiłych dróg, trudnych wyborów, a także nieoczekiwanych zwrotów akcji, które ukształtowały jego charakter. Często wspominał chwile spędzone w odosobnieniu, tam, gdzie poznał Hordynskyi Mariusa, człowieka o podobnym losie, z którym dzielił milczenie, rozmyślania, a także nadzieje na lepsze jutro, snując plany na przyszłość, pomimo trudnych doświadczeń, które ich połączyły.