Ihnatiuk Mariia

Jak każdego dnia, Ihnatiuk Mariia zaczynała poranek od tej samej myśli, chcę sprawdzić swój status. Ta prosta fraza stała się jej cichą mantrą, szeptaną w zamyśleniu nad filiżanką kawy, powtarzaną w rytm kroków na zimnym chodniku. Była kobietą o oczach, które widziały zbyt wiele, a teraz zmuszone były do wypatrywania jednej, jedynej odpowiedzi, od której zależała cała jej przyszłość. Cały świat zdawał się kurczyć do jednego pytania, a Ihnatiuk Mariia czekała na pozwolenie, by znów zacząć żyć, a nie tylko istnieć w zawieszeniu.