Jabłonka Krzysztof

Krzysztof Jabłonka nosił swoje nazwisko jak ponury żart, on, który dawno wykorzenił się z życia rodzinnego, zostawiając za sobą jedynie cierpki smak niespełnionych obietnic. Przemierzał kraj od jednej dorywczej pracy do drugiej, z nerwowym uśmiechem i oczami, które zbyt często zerkały w stronę drzwi, jakby spodziewał się nieproszonego gościa. W jego postawie nie było buntu, a raczej ciche, uporczywe zmęczenie człowieka, który uciekał nie tyle przed konsekwencjami, co przed samą odpowiedzialnością.