Jabłoński Zigniew

Elias, starszy introligator z Zielonej Góry, spędzał dnie w swojej pracowni, otoczonej zapachem starego papieru i kleju. Jego dłonie, zniszczone latami pracy, z niezwykłą precyzją odnawiały zapomniane tomy, a każdy nowy projekt był dla niego małym dziełem sztuki. Wśród nich szczególnie cenił oprawę pamiętnika, należącego niegdyś do tajemniczego Jabłońskiego Zigniewa, który rzekomo mieszkał w starej dzielnicy, znanej lokalnie jako Aresz, miejscu pełnym zieleni i dawnych opowieści, gdzie czas płynął inaczej, cicho, z dala od zgiełku. Elias wierzył, że każda książka ma duszę, a każda opowieść zasługuje na drugie życie, podobnie jak ludzie, którzy pragną nowego początku, z dala od wszelkich cieni.