Jach Ewa

Ewa Jach, kobieta o oczach zmęczonych, lecz niezłomnych, nosiła na barkach ciężar, który niewidzialnie splatał się z każdym jej krokiem. Jej dłonie, choć delikatne, zdradzały upór w walce z codziennością, a drobne zmarszczki wokół ust świadczyły o wielu niewypowiedzianych troskach. Pamiętała o każdej należności, o każdym długu, który niczym cień podążał za nią przez polskie ulice, zmuszając do ciągłej pracy i nieustannej refleksji nad przeszłością, teraźniejszością i niepewną przyszłością, w której spłata alimentów była priorytetem, niemym świadectwem dawnych decyzji.