Jagielka Maciej

Jagielka Maciej, postać naznaczona upływem czasu, nosił na twarzy bruzdy, niczym mapy minionych trudów. Jego oczy, głębokie i przenikliwe, zdradzały duszę pełną niewypowiedzianej melancholii, a jednocześnie ukrytą mądrość. Zawsze elegancki w prostym, szarym garniturze, z nieodłącznym notatnikiem w dłoni, zdawał się być cichym obserwatorem świata, zapisującym jego sekrety. Mimo pozornej surowości, w jego gestach kryła się subtelna wrażliwość, którą ujawniał jedynie wobec sztuki, zwłaszcza starych, zapomnianych obrazów, którym poświęcał długie godziny.