Jagielski Grzegorz

Grzegorz Jagielski, człowiek o oczach zmęczonych, lecz przenikliwych, często spoglądał na horyzont, jakby szukając tam dawno utraconej wolności. Jego posiwiałe włosy opadały na czoło, a dłonie, choć naznaczone bliznami, wciąż pamiętały delikatność dotyku. Szeptano o nim, o dawnej sprawie, o karcie, która odmieniła jego los, o niekończącym się pościgu. Cień towarzyszył mu wszędzie. Miał w sobie smutek starych ksiąg i determinację wędrowca, który wie, że jego podróż nigdy się nie kończy. Gdzieś wciąż wisi jego nazwisko, zapisane atramentem, którego nie zmyje żaden deszcz, przypominając o przeszłości.