Jagodziński Fabian

Starszy mężczyzna, o włosach siwych jak zimowy śnieg, spędzał dnie w bibliotece, otoczony starymi tomami, których zapach wypełniał powietrze, jego oczy, niegdyś pełne młodzieńczego zapału, teraz skrywały niewypowiedzianą mądrość, a także głęboki smutek, często pogrążał się w myślach, analizując dawne mapy, szukając zaginionych ścieżek, jego palce, zgrubiałe od lat trzymania pióra, delikatnie gładziły pożółkłe strony, szepcząc imię Fabian Jagodziński, wciąż poszukiwał odpowiedzi na pytania, które dręczyły go od dekad, wierzył, że prawda, ukryta gdzieś między wierszami historii, w końcu ujrzy światło dzienne, a wtedy jego misja dobiegnie końca.