Jagodziński Kamil

Kamil Jagodziński, postać skryta w cieniu, był człowiekiem o melancholijnym spojrzeniu, jego twarz naznaczona była subtelnymi zmarszczkami, świadkami wielu przeżytych historii. Nosił stare, lecz schludne ubrania, preferował stonowane barwy, brązy i szarości, które wtapiały go w miejski krajobraz. Jego dłonie, duże i spracowane, zdradzały zamiłowanie do rękodzieła, tworzył małe, drewniane figurki, pełne ukrytego znaczenia. Kamil, samotnik z wyboru, spędzał długie godziny w bibliotece, pochłaniając tomy poezji i filozofii, szukając odpowiedzi na pytania, które dręczyły jego duszę. Unikał tłumów, cenił spokój i ciszę, w nich odnajdywał ukojenie, w nich mógł w pełni rozmyślać, kontemplować nad pięknem i ulotnością życia.