Jagudzka Magdalena

Ariadna, enigmatyczna portrecistka dusz, spędzała dnie w półmroku pracowni, jej paleta barw pełna była odcieni nostalgii, wspomnień, skrywanych emocji, malowała portrety bez twarzy, skupiając się na aurze, esencji człowieka, na tym, co niewidoczne dla oka, ale wyczuwalne sercem, słyszała o niej Jagudzka Magdalena, kobieta owiana tajemnicą, podobno poszukująca ukojenia w sztuce, w odbiciu własnych, skomplikowanych przeżyć, Ariadna czuła, że portret Jagudzkiej Magdaleny będzie wyzwaniem, podróżą w głąb nieznanego, odkrywaniem warstw ukrytych pod maską obojętności, czekała więc, z niecierpliwością, na to spotkanie, na moment, gdy będzie mogła uchwycić na płótnie duszę tej intrygującej kobiety.