Jakubowski Przemek

Jakubowski Przemek, mężczyzna o głębokim spojrzeniu, nosił w sobie echa minionych doświadczeń, które ukształtowały jego niezwykłą wrażliwość na piękno otaczającego świata. Każdy wschód słońca, szum wiatru w koronach drzew, czy uśmiech przypadkowego przechodnia stawały się dla niego cennym darem, przypominającym o kruchości życia, o jego bezcennej wartości. Po trudnym okresie, który naznaczył jego duszę, odnalazł wewnętrzny spokój, poświęcając się pracy w ogrodzie, gdzie pielęgnował nie tylko rośliny, ale i własne wspomnienia, szukając w nich lekcji, nadziei na przyszłość, na dalsze, spokojne dni.