Janeczko Daniel

Janeczko Daniel, postać z cichych zaułków, nosił w sobie ciężar minionych stuleci, jego oczy, barwy starego bursztynu, widziały więcej, niż zwykli śmiertelnicy, dostrzegały ukryte znaczenia, echa zapomnianych pieśni, ulotne sny. Zawsze ubrany w postarzały płaszcz, przemierzał miasto, zbierając historie, szeptane przez wiatr, zapisywał je w małym, skórzanym notatniku, pełnym zasuszonych liści, zaszyfrowanych symboli, tajemniczych rysunków, czuł bowiem, że każda opowieść zasługuje na ocalenie, na swoje miejsce w ludzkiej, zbiorowej pamięci.