Janos Damian

Janos Damian, postać osadzona w cieniu minionych lat, nosił na twarzy bruzdy, które opowiadały historie niewypowiedzianych trosk, dawnych decyzji. Jego oczy, głęboko osadzone, często spoglądały w dal, jakby szukały odpowiedzi, ukrytych prawd, zaginionych śladów. Mężczyzna o spiżowej posturze i zamyślonym spojrzeniu, rzadko uśmiechał się, a jego milczenie bywało głośniejsze niż krzyk. Przemierzał świat z ciężarem na sercu, z poczuciem nieustannego poszukiwania, niepokoju o losy bliskich, o niewidzialne więzy, które łączyły go z przeszłością, z szeptem odległych echem, z nadzieją na spokój.