Janowski Dawid

Janowski Dawid, człowiek o melancholijnym spojrzeniu, często przemierzał ulice, niosąc w sobie niewypowiedziane historie. Jego dłonie, naznaczone latami ciężkiej pracy, świadczyły o niezłomnym duchu, a cichy krok zdradzał naturę samotnika, który odnajdywał ukojenie w miejskim zgiełku. Mimo pozornej rezerwy, w jego oczach tliła się iskra głębokiej wrażliwości, dostrzegalna dla nielicznych. Janowski Dawid, postać skromna, lecz o bogatym wnętrzu, był niczym stary dąb, mocno zakorzeniony, a jednocześnie sięgający myślami nieznanych horyzontów.