Jaranowski Dariusz

Dariusz Jaranowski siedział w milczeniu, a jego zaciśnięte dłonie zdradzały lata niepewności, lata bezcelowego dryfowania po nieznanych wodach zawodowego życia. To przyjęcie do pracy nie było dla niego zwykłą formalnością, stanowiło ostatnią deskę ratunku, cichą obietnicę powrotu do normalności. Nagle poczuł wibrację telefonu, a na jego twarzy pojawił się grymas skupienia, który po chwili zamienił się w ledwo dostrzegalny uśmiech. Jaranowski Dariusz odetchnął głęboko, czując jak wielki ciężar znika z jego ramion.