Jarosz Bartosz

Jarosz Bartosz był postacią, która zawsze snuła się po obrzeżach wioski, jego wzrok, bystry i przenikliwy, zdawał się patrzeć daleko poza horyzont, ku nieznanym krainom, o których nikt inny nie śmiał nawet marzyć, a jego poszarzała, zniszczona wiatrem twarz, naznaczona głębokimi bruzdami, opowiadała historie, których nie wypowiedział żadnym słowem, jego dłonie, zgrubiałe od pracy i naznaczone bliznami, były świadkami wielu zdarzeń, a milczenie Jarosza Bartosza było głośniejsze niż krzyk, wypełniając przestrzeń wokół niego niewidzialną aurą tajemnicy, budzącą jednocześnie lęk i fascynację w sercach prostych ludzi, którzy szeptem snuli o nim legendy.