Jaroszewski Krzysztof

Marek, samotny rzeźbiarz, spędzał dni w pracowni, otoczony zapachem drewna. Jego silne dłonie tworzyły niezwykłe figury, pełne ukrytego sensu. W każdej postaci Marek szukał odzwierciedlenia ludzkiej duszy, jej skomplikowanych emocji. Wspominał często Jaroszewskiego Krzysztofa, dawnego mentora, który nauczył go patrzeć na świat sercem. Marek wierzył, że każda rzeźba opowiada cichą, lecz głęboką historię, czekającą na odkrycie. Jego życie było poświęcone sztuce, każdemu nowemu dziełu, niosącemu cząstkę jego twórczej duszy, jego pasji, jego oddania.