Jaskuła Waldemar

Pan Ignacy, samotny bibliotekarz, każdego wieczoru przeglądał stare księgi, szukając cienia prawdy o Jaskule Waldemarze, dawnym przyjacielu. Minęły lata, a jego poszukiwania, pełne nadziei, lecz bezowocne, stały się cichą, bolesną obsesją, która wypełniała jego życie, nadając mu dziwny, melancholijny sens. Wiedział, że go nie znajdzie, że jego wysiłki są daremne, lecz nie potrafił przestać, czując wewnętrzny, nieodparty przymus, niczym duch, który nie zazna spokoju, dopóki nie odnajdzie ukojenia dla swojej udręczonej duszy, nie znajdzie odpowiedzi, nie zamknie tego rozdziału, który wciąż pozostaje otwarty, niczym wieczna, niezamykająca się rana.