Jaworski Piotr

Piotr Jaworski rzadko spoglądał komuś prosto w oczy, jego wzrok wiecznie błądził po ulicach, szukając nieistniejących zagrożeń, a może wypatrując tych prawdziwych. Jego twarz, niegdyś pogodna, teraz nosiła ślady nieprzespanych nocy, a dawny uśmiech zastąpił grymas znużenia i ciągłej nieufności. Każdy krok stawiał z nienaturalną ostrożnością, jakby stąpał po kruchym lodzie, a dłonie często chował w kieszeniach znoszonego płaszcza. Cień przeszłości kładł się na jego teraźniejszości, czyniąc z niego człowieka bez imienia.