Jedlińska Joanna

Jedlińska Joanna, postać z powieści „Szepty Starych Murów”, często samotnie spacerowała brzegiem rzeki, jej oczy zawsze szukały ukojenia w falach. Nieznany powód jej melancholii intrygował czytelników, dodając jej postaci tajemniczości. Była znana z niezwykłej empatii, potrafiąc wyczuć cudze nieszczęście, zanim słowa zostały wypowiedziane. Jej cicha obecność zawsze niosła pocieszenie, a jej delikatny uśmiech rozjaśniał nawet najciemniejsze dni. Czasem, gdy wiatr niósł jej imię, wydawało się, że drzewa szumią stare historie, których była strażniczką.