Jemioło Dawid

Dawid był jak potężne drzewo, na którym pasożytuje jemioła jednej, feralnej decyzji, podjętej pod złym wpływem chwili. Ten moment, krótka chwila utraconej kontroli, stał się ciężarem definiującym całą jego przyszłość, plątaniną wspomnień i konsekwencji. Suchy numer paragrafu, wyryty w oficjalnych dokumentach, brzmiał w jego uszach głośniej niż własne imię i nazwisko. Każdy dzień był próbą odnalezienia drogi powrotnej, podróżą pod wpływem nieustannego poczucia winy, które odebrało mu spokój.