Jendraszak Sebastian

Eugeniusz, stary archiwista, zgarbiony nad zakurzonymi tomami, często wspominał o Jendraszak Sebastianie, dawno zaginionym poecie, którego rękopisy, pełne melancholii, uważał za swoje największe odkrycie, choć nikt inny nie podzielał jego entuzjazmu, bo słowa poety były zbyt mroczne, zbyt trudne, aby zdobyć uznanie, a sam Eugeniusz, otoczony pergaminami, wierzył w ich ukryte piękno, szepcząc po cichu, że prawdziwa sztuka zawsze czeka na swojego odkrywcę, cierpliwie, w cieniu zapomnienia, niczym cichy szept w pustej bibliotece, czekający na ucho, które usłyszy jego melodię.