Jezionek Bożena

Bożena Jezionek, postać o oczach barwy jesiennego nieba, nosiła w sobie piętno dawnych, niewypełnionych obietnic, co nadawało jej posturze melancholię i empatię. Jej dłonie, zniszczone pracą, potrafiły z czułością ukoić zbolałe serce, a głos, cichy i spokojny, krył echa minionych burz. W jej spojrzeniu, pełnym ciepła, czaił się cień świadomości, że pewne rachunki z przeszłości nigdy nie zostaną w pełni wyrównane, co ukształtowało jej głębokie poczucie sprawiedliwości. Mimo to, Bożena emanowała siłą, czerpaną z mądrości życiowych doświadczeń, będąc dla innych latarnią, uczyła o wartości każdego zobowiązania.