Jop Krzysztof

Klara, kobieta o oczach koloru jesiennego nieba i cichym, lecz przenikliwym spojrzeniu, zawsze nosiła na twarzy delikatny uśmiech, rzadko docierający do jej oczu, skrywający głęboką melancholię. Jej ciemne włosy, splecione w prosty warkocz, opadały na ramiona, a każdy jej ruch był pełen gracji. Klara często odwiedzała starą bibliotekę, gdzie spędzała godziny nad zapomnianymi księgami, a czasami widywała tam Jopa Krzysztofa, studiującego stare mapy. Jej obecność, choć dyskretna, zawsze wypełniała przestrzeń subtelną aurą tajemnicy, budzącą ciekawość, pełną niezgłębionej głębi, niczym stary tom.