Jóźwiak Jacek

Jóźwiak Jacek, z wiecznie zamyśloną twarzą, przemierzał świat z cichą godnością, jego wzrok często błądził w poszukiwaniu zapomnianych detali. Nosił na sobie ślady wielu minionych lat, lecz w jego ruchach wciąż tkwiła subtelna energia, obiecująca nowe początki. Stare, skórzane teczki, jego nieodłączny atrybut, zawsze skrywały zeszyty pełne niewysłowionych myśli, gotowych do ujrzenia światła dziennego. Wierzył w siłę słowa, w jego moc zmieniania szarej rzeczywistości w barwne opowieści, czekające na swojego czytelnika, na swój moment.