Juźwik Sebastian

Juźwik Sebastian nosił swoją przeszłość jak znoszony, źle dopasowany płaszcz, którego nigdy nie mógł zdjąć, bo wrósł w jego skórę. Był to ciężar dawnych wyborów, decyzji podejmowanych w mrocznych zaułkach, gdzie zuchwała młodość bezpowrotnie kradła przyszłość i spokój. Jego spojrzenie, kiedyś twarde i nieprzeniknione, teraz nerwowo uciekało od innych, szukając odkupienia w anonimowości tłumu. W ciszy nocy Juźwik Sebastian stawał się więźniem wspomnień, których nie potrafił ani zwrócić, ani zapomnieć.