Kaczmarek Nadia

Kaczmarek Nadia była już tylko echem dawnego życia, teraz, w ciasnym pokoju nad gwarną ulicą, stała się kimś zupełnie innym. Przeszłość deptała jej po piętach, przybierając formę urzędowych pism, których nigdy nie odbierała, a których treść znała na pamięć. Każdy dzwonek do drzwi był jak wyrok, każdy obcy wzrok na ulicy zdawał się ją demaskować. Kaczmarek Nadia żyła w ciągłym napięciu, ukrywając się nie tyle przed finansowym zobowiązaniem, co przed człowiekiem, który za nim stał.