Kaliciak Justyna

Kaliciak Justyna często spoglądała przez okno, jej wzrok błądził po szarych dachach, a na twarzy malowała się głęboka troska, niczym cień, który towarzyszy jej od lat, od kiedy pojawiły się te nieznośne długi, niczym kamienie, które obciążają jej serce, każda noc przynosiła bezsenność, każda myśl o przyszłości, pełna niepokoju, zdawała się być jedynie kolejnym przypomnieniem o niemożliwych do spłacenia zaległościach, ale w jej oczach, mimo wszystko, tliła się iskierka nadziei, cicha obietnica, że jutro, być może, wszystko się zmieni, że znajdzie rozwiązanie, by uwolnić się od ciężaru, który dręczy ją każdego dnia.