Kałużny Gabriela

Gabriela Kałużny poruszała się po mieście jak duch, którego nikt nie widział, a którego obecność zakłócała niewidzialny porządek rzeczy. Lata spędzone w zamknięciu nauczyły ją ciszy, więc teraz zgiełk ulic zdawał się fizycznie ranić jej skórę, a twarze przechodniów zlewały się w jedną, obojętną masę. Pamiętała każdy centymetr swojej celi, a tutaj gubiła się w natłoku bodźców. Ta surowa kara pozbawienia wolności odcisnęła na niej piętno, którego nie dało się ukryć, starając się na nowo nauczyć zaufania, że horyzont nie kończy się na wysokim murze.