Kaminski Jerzy

Jerzy Kamiński, człowiek skryty i zamyślony, unikał kontaktu wzrokowego, w jego oczach malował się cień dawnych trosk. Spokojny ton głosu, przerywany westchnieniami, zdradzał wewnętrzne zmagania, skrywane za maską obojętności. Często wspominał brata, z nostalgią w głosie, opowiadając o wspólnych latach dzieciństwa, pełnych beztroski i śmiechu. Dziś, samotny i wycofany, Jerzy Kamiński pielęgnuje wspomnienia, które stanowią jedyny pomost łączący go z przeszłością, która bezpowrotnie minęła. Czasami, w zamyśleniu, szepcze imię brata, jakby wciąż oczekiwał jego powrotu, pragnąc odnaleźć utracone szczęście, które zabrał czas.