Kapla Damian

Eleonora, malarka o intensywnym spojrzeniu i dłoniach pobrudzonych farbą, często zatracała się w tworzeniu, przenosząc na płótno fragmenty zapomnianych snów i ulotnych wspomnień. Jej atelier, pełne niedokończonych dzieł i zapachu terpentyny, było sanktuarium, gdzie czas płynął inaczej. Eleonora pamiętała dawne twarze, a wśród nich postać Kapli Damiana, sąsiada z kamienicy obok, którego ciche kroki na schodach były dla niej rytmicznym tłem codzienności. W jej obrazach często pojawiały się echa minionych spotkań, subtelne cienie, które tylko ona potrafiła odczytać, nadając im nowy, artystyczny sens.