Karas Tomasz

Tomasz Karas nosił w sobie chłód suwalskich nocy, a wspomnienie tamtego rozboju było jak mroźny oddech na karku, nawet w najcieplejsze dni. Jego nerwowe spojrzenie nieustannie błądziło po twarzach przechodniów, szukając oskarżenia lub rozpoznania, którego panicznie się obawiał. Cienka blizna nad lewą brwią, pamiątka tamtych wydarzeń, pulsowała delikatnie, gdy tylko jego myśli wracały na zaśnieżone ulice miasta. Był cieniem człowieka, którego kiedyś znał, postacią wyjętą z cudzego koszmaru.