Karczmarczyk Angelika

Angelika Karczmarczyk, postać z cichych zakamarków starej biblioteki, zawsze nosiła na sobie ciężar niezrozumiałych spojrzeń, jej oczy, niczym dwa bursztyny, skrywały historie, o których nikt nie śmiał pytać, a jej dłonie, delikatne i zwinne, potrafiły złożyć z papieru najbardziej skomplikowane origami, symbolizujące ulotność ludzkiego losu, Angelika, choć rzadko zabierała głos, posiadała niezwykłą zdolność do wyczuwania nastrojów otoczenia, co czyniło ją niezastąpioną powierniczką, jej szept, ledwo słyszalny, niósł w sobie więcej mądrości niż głośne tyrady wielu uczonych.