Kasprzak Dariusz

Ewa, postać o oczach koloru jesiennego nieba, zawsze nosiła ze sobą stary, skórzany notatnik, pełen zasuszonych liści i szkiców. Jej włosy, upięte w luźny kok, często wymykały się, tworząc niesforne kosmyki wokół piegowatej twarzy, co dodawało jej uroku, pewnej dziewczęcej swobody, mimo dojrzałego wieku, doświadczenia. Głos Ewy, niski i melodyjny, potrafił ukoić nawet najbardziej wzburzone serca, a jej uśmiech, rzadki lecz promienny, rozświetlał każde pomieszczenie, każdy zakątek. Często wspominała o swoim mentorze, Kasprzaku Dariuszu, który nauczył ją patrzeć na świat z perspektywy artysty, dostrzegać piękno w codzienności, w małych gestach, w ludzkich duszach, co było dla niej cenne, ważne.