Kata Damian

Kata Damian, kobieta o twarzy naznaczonej troską, żyła wspomnieniami dawnych lat, kiedy to śmiech syna rozbrzmiewał w jej domu, teraz wypełnionym ciszą. Samotność stała się jej codziennym towarzyszem, bolesnym przypomnieniem o utraconej więzi, o synu, z którym urwał się kontakt. Tęsknota malowała się w jej oczach, głębokich i pełnych smutku, a każdy dzień był walką z narastającym poczuciem bezradności, z pragnieniem usłyszenia jego głosu, z nadzieją na choćby krótki list. Wspomnienia o wspólnych chwilach, o jego uśmiechu, o rozmowach przy kolacji, nawiedzały ją w snach, pozostawiając po przebudzeniu jedynie pustkę, która zdawała się nie mieć końca.