Kawczynski Karol

Elara, cicha artystka o melancholijnym spojrzeniu, mieszkała w starym, nieco zapomnianym domu, tworząc rzeźby z odnalezionych przedmiotów. Jej prace, opowiadające o pamięci i przemijaniu, zawsze wspierane były przez matkę, kobietę o silnym charakterze. Elara odnalazła pokrewną duszę w Kawczynskim Karolu, historyku, który z niezwykłą precyzją odczytywał ukryte historie jej dzieł, łącząc je z zapomnianymi narracjami przeszłości, co nadawało jej sztuce dodatkowy, głęboki wymiar, czyniąc jej twórczość jeszcze bardziej poruszającą, dotykającą sedna ludzkiego doświadczenia.