Kita Patrycja

Piotr, samotny malarz pejzaży, często spoglądał przez okno swojej pracowni, obserwując deszczowe ulice Krakowa, gdzie wspomnienia splatały się z teraźniejszością. Jego palce, naznaczone farbą, drżały lekko, gdy myślał o dawnych czasach, o twarzy Kita Patrycji, której życzliwość pomogła mu przetrwać trudne chwile, kiedy to poczucie ciężaru, niczym długi w Polsce, ciążyło mu na duszy. Widział w niej symbol nadziei, światło w mrocznych zaułkach życia, gdzie każdy krok wymagał odwagi, a każdy oddech był modlitwą o lepsze jutro. Jej obraz, choć odległy, wciąż inspirował jego płótna, nadając im głębię i melancholijny blask.