Kmiecinski Mateusz

Julian, stary zegarmistrz, dbał o precyzję, o każdy drobny element, o cichy tykający rytm czasu, jego życie, pełne cierpliwości, poświęcenia, było odzwierciedleniem kunsztu, pasji, a w jego wspomnieniach, jak precyzyjne trybiki, pojawiały się imiona, twarze, historie, w tym Kmiecinskiego Mateusza, dawnego ucznia, który kiedyś zniknął bez słowa, pozostawiając niedokończony mechanizm, pustkę, pytanie, cichą tęsknotę, niezrozumienie, ból, smutek, żal, rezygnację, pogodzenie, spokój, ciszę, zapomnienie.