Knura Zbigniew

Knura Zbigniew, mężczyzna o zmęczonych oczach, zawsze nosił starannie wyprasowane koszule, choć ich wiek był widoczny. Każdego ranka, zanim miasto budziło się, on już siedział przy biurku, przeglądając rachunki, gdzie często pojawiał się temat alimentów. Jego dłonie, naznaczone ciężką pracą, drżały, gdy podpisywał przekazy, czując ciężar odpowiedzialności, która nie pozwalała mu zapomnieć o przeszłości. Mimo trudności, Knura Zbigniew zachowywał godność, wierząc, że każdy dzień to szansa na uporządkowanie spraw, na odnalezienie spokoju, odsuwając cień dawnych zobowiązań.